 Wysłany: Czw 17:01, 12 Paź 2006 Temat postu: |
|
| Ktos znajdzie Jakas ksiązke niech napisze do mnie PW z linkiem najlepiej | |
| Wysłany: Czw 17:01, 12 Paź 2006 Temat postu: |
|
| Księga 2 rozdział 10
Rozstanie Drużyna płynęła dalej w dół rzeki. Aragorn postanowił przenocować u podnóży Amon Hen. Rozbili obóz na brzegu. Było bardzo spokojnie, jednak Aragorn niepokoił się. Kazał Frodowi dobyć miecza. Od ostrza bił blady blask. Oznaczało to, że orkowie są gdzieś w okolicy. Aragorn miał tylko nadzieję, że nie przeszli na drugą stronę rzeki. Następnego dnia, po śniadaniu Aragorn zwołał całą drużynę. Nadszedł czas decyzji, która drogę wybrać. Ostateczny wybór należał do Froda. Ten wahał się i postanowił przemyśleć wszystko w samotności. Aragorn wyraził na to zgodę. Frodo przez dłuższy czas błądził po lesie. Niespodziewanie natknął się na Boromira. Przyjaciel zaofiarował mu pomoc w podjęciu decyzji. Frodo jednak wiedział, że w tej sytuacji nikt nie może mu pomóc. W głębi serca wiedział, jaką ma podjąć decyzję, ale powstrzymywał go strach. Boromir jednak widział zupełnie inne wyjście z sytuacji. Nadziei doszukiwał się w użyciu Pierścienia przeciwko potędze Nieprzyjaciela. Poprosił Froda, żeby jeszcze raz mógł Go potrzymać. Nalegał, żeby hobbit odniósł Pierścień do Minas Tirith. Chciał zyskać władze i potęgę. W miarę jak mówił, Boromir stawał się coraz bardziej podenerwowany. Coraz gwałtowniej nalegał, żeby Frodo poszedł do Minas Tirith. Frodo zaczął się bać. Z jego przyjacielem działo się coś niedobrego. Boromir rzucił się na Froda. Hobbit wsunął Pierścień na palec i zniknął. Boromir z wściekłością przeklął całe plemię hobbitów. Nagle potknął się i przewrócił. Po chwili wybuchnął płaczem. Wzburzenie minęło. Zdał sobie nagle sprawę z tego, co zrobił. Wolał Froda, ale na próżno. Hobbit uciekał na oślep przed siebie. Wspiął się na szczyt Amon Hen. Zobaczył stamtąd przerażającą wizję wojny. Ujrzał potężną twierdzę na przeciw Minas Tirith. Niezwyciężona, czarna warownia, Barad-dur, forteca Saurona. Frodo odczuł obecność Oka. Czuł, że było coraz bliżej, szukało go. W ostatniej chwili usłyszał rozkaz: „Zdejmij go! Zdejmij, głupcze! Zdejmij Pierścień!” Przez chwilę w duszy Froda trwała walka dwóch sił. W końcu hobbit przemógł się i zdjął Pierścień z palca. Jednocześnie podjął też decyzję. Postanowił odejść niepostrzeżenie, aby samotnie ruszyć do Mordoru. Drużyna z niepokojem czekała na Froda. Zastanawiali się, kto powinien pójść z Frodem w dalszą drogę. Nikt nie chciał opuszczać przyjaciela. Nagle zdali sobie sprawę, że Boromira nie ma wśród nich. Sam obawiał się, że jego pan będzie chciał samotnie wyruszyć do Mordoru. Bardzo to zmartwiło wszystkich członków drużyny. Wyznaczony czas już minął, więc postanowiono zacząć wołać Froda. W tym samym momencie powrócił Boromir. Powiedział, że spotkał Froda i nalegał, żeby ten poszedł do Minas Tirith. Potem, zdaniem Boromira, hobbit włożył pierścień na palec i zniknął. Niepokój ogarnął drużynę. Postanowiono szukać Froda. Wszyscy rozbiegli się po lesie wołając jego imię. Aragorn poszedł z Samem. Hobbit jednak nie mógł nadążyć i w końcu przystanął. Zaczął zastanawiać się, gdzie mógł pójść jego pan. W końcu doszedł do wniosku, że Erodo musiał pójść z powrotem do lodzi. Biegiem puścił się w stronę obozu. Zobaczył, że jedna łudź odpływa. Nie zastanawiając się ani chwili rzucił się do wody. Nie zdołał złapać burty i momentalnie poszedł na dno. Frodo w ostatniej chwili wyciągnął go z wody. Sam postanowił iść ze swoim panem w dalszą drogę. Frodo początkowo opierał się, ale w końcu wyraził zgodę. Rozpoczęli ostatni etap wyprawy. Po przeprawie przez rzekę, wyszli na stały ląd pod południowym stokiem Amon Lhaw. Wyruszyli dalej. Prosto do krainy Cienia. |
|
| Wysłany: Czw 17:00, 12 Paź 2006 Temat postu: |
|
| Księga 2 rozdział 9
Wielka Rzeka Nastał świt. Sam obudził Froda, który spał owinięty w pled pod wysokim drzewem, w zacisznym kącie lasu na zachodnim brzegu Wielkiej Rzeki- Anduiny. Gimli krzątał się nieopodal przy ognisku. Drużyna Pierścienia wyruszyła dalej, nim jeszcze dzień zajaśniał w pełni. Większości towarzyszy wcale nie śpieszno było na południe- w duchu cieszyli się, że ostateczną decyzję którędy wędrować dalej będą musieli podjąć dopiero za kilka dni, gdy miną wodogrzmoty Rauros. Zdawali się na rzekę, nie przynaglali łodzi, gdyż nie pilno im było do czekających w drodze na szlakach niebezpieczeństw. Aragorn pozwalał łodziom dryfować z prądem, oszczędzając siły przyjaciół na później. Nalegał jedynie, aby co dzień ruszać o świcie i nie zatrzymywać się, aż do późnego wieczora. Obieżyświat czuł, że nie ma czasu do stracenia i obawiał się, że Sauron nie próżnował, gdy odpoczywali w Lórien. Pierwszego ani drugiego dnia spływu Nieprzyjaciel nie dał znaku życia. Szare, monotonne godziny mijały bez wydarzeń. Pod koniec trzeciego dnia żeglugi krajobraz zaczął się zmieniać- drzewa zrzedły, a potem zniknęły zupełnie. Na wschodnim brzegu zobaczyli długi łańcuch bezkształtnych wzgórz, ciągnących się aż po widnokrąg- były zwiędłe, brunatne, jakby osmalone przez ogień- dotarli do Brunatnych Pól, ponurej krainy między południowym krańcem Mrocznej Puszczy a wzgórzami Emyn Muil. Nikt nie wiedział, jakie plagi czy też złośliwość Nieprzyjaciela, tak wyniszczyły te okolice. Od zachodu brzeg również był bezdrzewny, jednak raczej płaski i w wielu miejscach zielony od łąk. Od tej strony rzekę zarastał las bardzo wysokich trzcin, które zasłaniały podróżnym dalszy widok, a w których śpiewały chmary ptaków, m.in. czarnych łabędzi, które oczarowały Sama. Jednak Frodo stwierdził, iż kraj wydaje się pusty i smutny, podczas, gdy on zawsze myślał, że wędrując na południe spotyka się okolice coraz cieplejsze i weselsze, zostawiając zimę za sobą. Aragorn odparł, że jeszcze daleka droga dzieli ich od Zatoki Belfalas- i że tam jest rzeczywiście ciepło i wesoło, a przynajmniej byłoby tak, gdyby nie bliskość Nieprzyjaciela. A w obecnych czasach nikt już nie mieszkał nad rzeką ani też nie zapuszczał się na jej wybrzeża, i choć Anduina jest szeroka, strzały orków przelatują na drugi brzeg. Orkowie ponoć rozzuchwalili się do tego stopnia, że ryzykowali przeprawę przez rzekę, by napadać na Rohan. Na te słowa Sam nerwowo rozejrzał się po brzegach i zaczął szczerze żałować, że zniknęły drzewa, które niegdyś wydawały mu się tajemnicze i wrogie. Przez następne dni wszyscy coraz wyraźniej odczuwali niebezpieczeństwo. Postanowili wiosłować od świtu do nocy, śpiesząc się naprzód. Wkrótce rzeka zaczęła rozlewać się szerzej i płyciej, na wschodnim brzegu pojawiły się pola kamieni, Brunatne Pola spiętrzyły się wyżej, a nad pustkowiem wył zimny wiatr ze wschodu. Od zachodniego brzegu łąki zmieniły się w wydmy porosłe zwiędłą trawą, przecięte pasmami trzęsawisk. Wszyscy błądzili myślami. Serce Legolasa wędrowało pod gwiazdami znad brzozowych lasów północy. Gimli rozmyślał nad najodpowiedniejszą oprawą dla podarku od Galadrieli. Merry i Pippin czuli się nieswojo, gdyż siedzący z nimi Boromir mruczał coś do siebie, miotał się w niepokojach i wątpliwościach, to znów chwytał wiosła i doganiał łódź Aragorna. Pippin zauważył dziwny błysk w jego oku, gdy ten wpatrywał się w Froda. Sam zaś siedział skurczony, nieszczęśliwy i nie miał nic do roboty. Czwartego dnia o wczesnym zmierzchu Sam spoglądał wstecz na płynące za nimi łodzie, morzył go sen i tęsknił do popasu- przez chwile zdawało mu się, że widzi coś niezwykłego, ale gdy przetarł oczy niczego już nie dostrzegł. Tego wieczora rozbili obóz na niewielkiej wyspie pod zachodnim brzegiem. Sam zwierzył się Frodowi, że wydawało mu się, iż widział kłodę, która miała oczy. Gdy Frodo uznał to za mało wiarygodne, Sam dodał, iż owa „kłoda” prędko ich dogoniła i gdy zbliżyła się nieco ujrzał, że wcale nie jest kłodą, gdyż miała parę błyszczących oczu i wiosłowała błoniastymi łapami. Zanim oprzytomniał, zniknęła. Powiernik Pierścienia przypomniał sobie, że on także widział ową parę oczu za nimi, kiedy jeszcze wędrowali północnymi krajami ku Lórien, potem na pniu, gdy nocowali na drzewie po ucieczce z Morii. Wniosek był jeden- ich śladami podążał Gollum. Zgodnie z przypuszczeniami Froda, zapewne siedział przyczajony w Khazad-dum, skąd ruszył trop w trop za drużyną. Nie stracił śladu pomimo pobytu towarzyszy w Lórien, skrywając się zapewne w lasach nad Srebrną Żyłą i wypatrując ich, gdy wyruszali z przystani. Sam zaproponował jednak, aby nie alarmować od razu całej drużyny, tylko pełnić nocą straż. W połowie nocy Sam zbudził Froda na zmianę warty. Przyjaciel opowiedział mu, że nic się nie działo, wydawało mu się tylko, że słyszy cichy plusk i szmer, jak gdyby ktoś niedaleko od nich pochlipywał. Ale nad rzeką w nocy słychać ponoć najdziwniejsze głosy. Sam położył się spać, a Frodo usiadł, owinął się kocem i rozpoczął nierówną walkę ze snem. Już miał zasnąć, gdy nagle dostrzegł niewyraźny kształt przemykający nieopodal łodzi i parę błyszczących oczu zaglądających do środka. Wtem postać odwróciła się ku wysepce i spojrzała wprost na Froda. Dzieliło go od tych ślepiów ledwie kilka kroków. Wyrwał Żądełko z pochwy, latarki oczu gwałtownie zgasły, hobbit usłyszał cichy syk, a cień dał susa w wodę. Aragorn obudził się. Frodo objaśnił mu, kto szedł ich śladami. Obieżyświat nie zdawał się zaskoczony. Wyznał, że próbował go już złapać nocą, ale Gollum okazał się chytrzejszy od lisa. Ponieważ niebezpieczny z niego towarzysz podróży, Strażnik postanowił, iż jutro przyśpieszą żeglugę. Następnego dnia nie wypatrzyli ponownie Golluma i do końca podróży nikt go już nie zobaczył. Wszyscy wiosłowali ile sił, brzegi niemal migały im w oczach. Płynęli teraz przeważnie nocami i o zmroku, odpoczywając w dzień i starając się kryć, o ile pozwalał na to teren. Aż do siódmego dnia czas mijał im bez przygód. Po obu stronach rzeki krajobraz zaczął się szybko zmieniać- brzegi były wysokie i kamieniste, wpłynęli do kraju skalistego i górzystego- zbliżali się do krainy wzgórz Emyn Muil, południowego skraju Dzikich Krajów. Wokół mnóstwo było ptaków, które cały dzień krążyły w górze chmarami. O zachodzie słońca, gdy wędrowcy zwijali rozbity obóz, Aragorn dostrzegł ogromnego ptaka, który wpierw kołował nisko nad obozem, a potem z wolna odleciał w stronę południa. Legolas oznajmił, że to orzeł. Wszystkich zaciekawiła jego obecność- do gór było bowiem daleko. Nadszedł ósmy dzień żeglugi- bezwietrzny i spokojny. Wieczorne niebo upstrzone było gwiazdami. Aragorn postanowił zaryzykować jeszcze jeden nocny spływ. Zbliżali się do tej części rzeki, której nie znał dobrze, jednakże, wg jego obliczeń, dzieliło ich jeszcze od niej wiele mil. Wcześniej jednak groziły im skały i kamienne wysepki pośród nurtu. Sam, płynący w pierwszej łodzi, pełnił straż, wpatrując się w mrok. Tuż przed północą krzyk Sama zaalarmował drużynę Pierścienia. Przed nimi majaczyły sylwetki skał, wyszczerzonych pośrodku nurtu niby rząd ostrych zębów. Porywisty prąd ściągnął łodzie na lewo, ku wschodowi, gdzie droga była wolna. Łodzie zbiły się ciasno, a Boromir krzyknął, że przeprawa nocą przez Sarn Gebir to szaleństwo. Obieżyświat zgodził się z nim i przykazał zawracać- Anduina okazała się szybsza niż Aragorn przypuszczał- dotarli do Sarn Gebir. Z trudem opanowali łodzie i powolnie zawrócili. Prąd rzeki spychał ich jednak w stronę wschodniego brzegu, grożąc rozbiciem na mieliźnie, o czym głośno wykrzyknął Boromir. W tym momencie Frodo poczuł, jak kil łodzi ociera się o kamienie, a rój strzał ze świstem spada na drużynę. Jedna z nich odbiła się od jego pancerza, druga przeszyła kaptur Aragorna, a trzecia utkwiła w burcie koło ręki Meriadoka. Orkowie! Wszyscy zaczęli wiosłować ile sił, jednak deszcz strzał nie ustawał. Nikt na szczęście nie został trafiony. Wreszcie dotarli na środek rzeki i skierowali się ku zachodniemu brzegowi. Zatrzymali się w cieniu schylonych nad wodą krzaków. Legolas chwycił łuk, który dostał w Lórien, i skoczył na brzeg. Dostał się na skarpę, naciągnął łuk, założył strzałę i wbił wzrok w ciemność na drugim brzegu. Zza wody wzbiły się przeraźliwe wrzaski, ale dostrzec nie można było niczego. Lecz nagle od południa ukazały się pędzące ogromne chmury. Trwoga ogarnęła drużynę. Z ciemności od południa wyłonił się czarny kształt, który pędził na nich szybciej niż chmury. Po chwili odróżnili olbrzymie skrzydła. Dziki wrzask za wodą powitał sprzymierzeńca. Nagły dreszcz przeszył serce Froda. Zadźwięczał łuk Legolasa, a skrzydlaty stwór zachwiał się na chwilę nad Frodem i z ostrym, ochrypłym wrzaskiem runął w dół na wschodnim brzegu. Z dala odezwały się przekleństwa i lamenty. Po chwili znów zapadła cisza. Tej nocy nie usłyszeli już więcej krzyku ani strzały od wschodu. Po pewnym czasie łodzie wypłynęły ponownie w górę rzeki. Po omacku natrafili na niewielką, płytką zatokę z kilkoma skarlałymi drzewami i stromą, skalistą skarpą. Tu drużyna zatrzymała się i postanowiła doczekać świtu, nie rozniecając jednak ogniska, lecz kuląc się na dnie przymocowanych do brzegu łodzi. Gimli i Legolas zaczęli się zastanawiać, w co mogła ugodzić strzała elfa. Frodo miał swoje podejrzenia, nie chciał ich jednak wyjawić na prośbę Boromira. Sam, spoglądając na księżyc, stwierdził, że najwyraźniej pogubili dni w Lórien. Legolas wyjaśnił, że czas nigdy nie zwalnia biegu, ale dla elfów płynie on zupełnie inaczej. Aragorn dodał, że Sam ma racje, gdyż w Złotym Lesie czas przepłynął obok nich, tak jak przepływa obok elfów. Reszta nocy minęła im spokojnie. Nad ranem na okolice opadła gęsta mgła, pożądana do zgubienia nieprzyjaciół. Jednak, jak zauważył Aragorn, trafienie na drogę, którą przeniosą po lądzie łodzie, by minąć Sarn Gebir, będzie trudniejsze. Boromir zaproponował, aby porzucić plan dalszej wędrówki rzek i powędrować lądem do Minas Tirith. Dyskusję zakończył Obieżyświat, argumentując, iż decyzja, w którą stronę teraz powinni się pokierować, nie została jeszcze podjęta, a ich najbliższa droga wieść będzie przez ścieżkę niedaleko wodospadów Rauros, Północne Schody i strażnicę Amon Hen. Syn Namiestnika Gondoru długo opierał się tej decyzji, ale zrezygnował widząc, że Frodo pójdzie za Strażnikiem. Dodał, że ludzie z Minas Tirith nie opuszczają przyjaciół w potrzebie, więc użyczy drużynie swej siły aż do Tindrock, górzystej wyspy. Potem na własną rękę, jeśli nikt nie zechce mu towarzyszyć, wróci do swego kraju. Uradzono, iż Aragorn z Legolasem pójdą wzdłuż zachodniego brzegu na zwiady, by odnaleźć drogę, którą można by przenieść łódki i bagaże na spokojniejsze wody poniżej skalnych progów. Gdyby nie wracali dłużej niż jeden dzień, drużyna miała ruszać dalej pod nową wodzą. Wrócili jednak po paru godzinach. Ścieżka istniała i prowadziła do wygodnej przystani, która jeszcze nadawała się do użytku. Po długim i trudnym marszu, mimo iż łodzie były lekkie, drużyna dotarła do miejsca, w którym ścieżka zbliżając się do rzeki zbiegała łagodnie w dół na płytki skraj małej zatoki. Tutaj, koło przystani, postanowili przenocować. Następnego dnia ruszyli znowu w drogę. Początkowo towarzyszył im deszcz, ale szybko minął, niebo nieco się przejaśniło, a mgła i opary zniknęły. Koryto rzeki zacieśniło się, prąd był rwący i nie dałoby się już wstrzymać łodzi lub zawrócić. Przed nimi ciągnęła się ściana wzgórz Emyn Muil. Frodo dojrzał w oddali dwie olbrzymie skały, rosnące w oczach z każdą minutą. Smukłe, wysokie, pionowe, sterczały po obu stronach nurtu- Argonath, kolumny królów. Przedstawiały one dwie ludzkie postacie zwrócone na północ, stojące na potężnych cokołach. Każdy z dwóch królów miał podniesioną lewą rękę w ostrzegawczym geście, w prawej zaś dzierżył topór, na głowach miał skruszały hełmy lub koronę. Emanowali siłą i majestatem. Frodo spuścił oczy, nie śmiejąc podnieść wzroku. Boromir skłonił głowę, gdy mijali odwiecznych strażników Numenoru. Aragorn siedział u rufy, zrzuciwszy kaptur. Wiatr rozwiewał jego włosy, oczy jaśniały mu blaskiem. Król wracał z wygnania do własnej dziedziny! Wyznał, że pragnął znów zobaczyć podobizny Anariona i Isildura, swoich pradziadów. Westchnął w żalu, że nie ma z nimi Gandalfa, który powiedziałby mu dokąd iść dalej. Minęli bramę i wpłynęli do jeziora Nen Hithoel, zamkniętego ścianami szarych wzgórz o stokach pokrytych lasem, lecz łysych wierzchołkach. U odległego południowego krańca wystrzeliwały w górę trzy ostre szczyty. Środkowy tworzył wyspę, objętą ramionami rzeki. Z wiatrem niósł się huk spadającej wody. Otaczające wyspę Tol Brandir Góra Nasłuchu (Amon Lhaw) i Góra Wypatrywania (Amon Hen) miały kiedyś na swych szczytach strażnice. Aragorn zachęcił, aby dopłynąć do nich przed zmrokiem. Drużyna chwyciła za wiosła. Noc zasnuła fale rzeki, gdy wreszcie znaleźli się w cieniu gór. Skończył się dziesiąty dzień spływu. Teraz musieli podjąć decyzję, którędy dalej. Zaczynał się ostatni etap wyprawy... |
|
| Wysłany: Czw 17:00, 12 Paź 2006 Temat postu: |
|
| Księga 2 rozdział 8
Pożegnanie z Lórien Wieczorem drużyna Pierścienia spotkała się ponownie z Galadrielą i Kelebornem. Władca Elfów mówił o nadchodzącym niechybnie rozstaniu. Powiedział, że nadszedł czas, aby rozstrzygnąć, czy iść dalej na spotkanie niebezpieczeństwa, czy też zostać i czekać na swoje przeznaczenie. Ośmioro towarzyszy postanowiło iść dalej. Zaczęto się zastanawiać, jaką drogę należy obrać. Boromir podążał do rodzinnego Minas Tirith i pragnął, aby cała drużyna udała się tam wraz z nim. Aragorn był niezdecydowany. Keleborn zaproponował, żeby popłynąć łodziami wzdłuż rzeki- to opóźniłoby trudny moment wyboru dalszej drogi. Obieżyświat czuł ogromną wdzięczność- chciał jak najbardziej opóźnić tą chwilę. Ostatniej nocy w Lorien drużyna odbyła naradę. Większość wolała udać się najpierw do Minas Tirith. Aragorn jednak wciąż się wahał. Chciał koniecznie walczyć u boku Boromira z Nieprzyjacielem w otwartym starciu. Czuł się jednak odpowiedzialny z los Powiernika Pierścienia. Boromir zaś nieustannie nalegał, żeby Frodo udał się wraz z nim do stolicy Gondoru. Uważał, że szaleństwem jest iść do Mordoru bez wielkiej armii u boku. Froda zaniepokoiło dziwne spojrzenie syna Denethora i był pewien, że ma on na myśli coś, czego nie chce wyjawić. Rano drużyna zabrała się do pakowania. Elfy ofiarowały im prowiant na drogę. Składał się on głównie z lembasów- cienkich, niezwykle pożywnych sucharów. Każdy dostał także płaszcz z lekkiego materiału o dziwnym kolorze- dostosowywał on swoją barwę do otoczenia. Wszystkie płaszcze były spięte klamrą w kształcie zielonego liścia. Utkała je sama Galadriela. Po śniadaniu drużyna ruszyła w drogę. Za przewodnika służył im elf Haldir, który właśnie wrócił z północnej granicy. W końcu wyszli z lasu na otartą przestrzeń. Znaleźli się na łące, która wchodziła pomiędzy Srebrną Żyłę i Wielką Rzekę. Na brzegu przycumowane były małe, szare łodzie. Wędrowcy otrzymali do nich także zwoje lin- wiotkie, lecz bardzo mocne. Sam bardzo się ucieszył z tego prezentu. Do pierwszej łodzi wsiadł Aragorn, Frodo i Sam. W drugiej zasiedli Boromir, Merry i Pippin. W ostatniej znaleźli się Legolas i Gimli. Kiedy wszystko już było gotowe, łodzie odbiły od brzegu. Kiedy tak płynęli z nurtem rzeki, zobaczyli płynącą na ich spotkanie łódź elfów w kształcie łabędzia. Na środku siedział Keleborn, obok zaś stała Galadriela, która śpiewała smutną pieśń. Władca elfów chciał jeszcze raz pożegnać się z gośćmi. Wszystkie łodzie skierowały się z powrotem do przystani. Tam miała miejsce pożegnalna uczta. Keleborn udzielił drużynie ostatnich rad i wskazówek- ostrzegł ich przede wszystkim przed zapuszczaniem się do lasu Fangorn. Galadriela napełniła puchar białym miodem i powiedziała, że czas spełnić pożegnalny puchar. Podała go każdemu i życzyła szczęśliwej drogi. Następnie wręczyła wędrowcom drogocenne dary. Aragorn otrzymał pochwę dla swojego miecza i jasnozielony kamień oprawiony w srebrnej broszy. Boromir dostał pas ze złota. Merry’emu i Pippinowi podarowała małe srebrne pasy ze złotymi kwiatami zamiast klamer. Legolas dostał nowy łuk, mocniejszy niż ten z Mrocznej Puszczy. Sam otrzymał skrzynkę z ziemią z sadu Galadrieli z nasieniem mallorna. Gimli, zapytany czego pragnie, poprosił o pukiel włosów Pani Elfów. Galadriela przystała na jego, zuchwałą według elfów, prośbę. Frodo, Powiernik Pierścienia, otrzymał kryształowy flakonik z wodą z jej źródła. Drużyna pożegnała się z elfami i ruszyła w drogę. Odpływając słyszeli jeszcze cudowny śpiew i widzieli postać Galadrieli stojącej na brzegu. Wszyscy z żalem opuszczali Lorien. Gimli był szczególnie poruszony. Łodzie z nurtem rzeki kierowały się na południe, na spotkanie przeznaczenia. Frodo przez jakiś czas wsłuchiwał się w odgłosy rzeki. W końcu zasnął niespokojnym snem... |
|
| Wysłany: Czw 16:59, 12 Paź 2006 Temat postu: |
|
| Księga 2 rozdział 7
Zwierciadło Galadrieli Zapadła noc i wkrótce potem elfy rozpaliły swoje srebrne latarnie prowadząc zmęczoną Drużynę Pierścienia przez gęstwiny lasu Lothlorien. Nagle znów wyszli na otwartą przestrzeń. Mieli przed sobą szeroki, bezdrzewny pas ziemi wygięty koliście i sięgający dwoma ramionami w dal. Za leżącą nieopodal fosą piętrzył się zielony mur otaczający wzgórze z rosnącymi na nim mallornami- największymi w całym kraju. W ich wielopiętrowych koronach igrały niezliczone światełka w najróżniejszych kolorach. Haldir wyjaśnił: „Oto stolica Galadrimów, siedziba władcy Lorien, Keleborna, i pani Galadrieli.” Drużyna Pierścienia wkroczyła do Karas Galadhon. Ponieważ od północy nie było bramy, przybysze skierowali się na południe wzgórza. Droga była dość długa, gdyż gród Galadrimów był ogromny. Blisko fosy biegła droga murowana białym kamieniem, idąc którą Frodo i towarzysze dotarli od zachodu do białego mostu. Przeszli przez wielką bramę, zwróconą na południo-zachód, która otwarła się bezszelestnie, bez pomocy straży, na hasło Haldira. Gdy wrota zamknęły się za nimi, wędrowcy znaleźli się w niskim korytarzu, który otwierał się na Gród Drzew. Wokół nie było widać nikogo... tylko z góry dobiegał gwar głosów. Gdzieś daleko na szczycie rozbrzmiewał śpiew. Szli ścieżkami, wspinali się po wielu schodach, a gdy osiągnęli już znaczną wysokość, zobaczyli pośrodku rozległego trawnika migocące źródło oświetlone srebrnymi latarniami. U południowego krańca trawnika rosło największe ze wszystkich drzew- potężny gładki pień połyskiwał ciemnym srebrem, wystrzeliwał w górę jak wieża i wysoko nad ziemią rozpościerał pierwsze konary. Obok stała szeroka drabina, a u jej stóp siedziało trzech elfów ubranych w zbroje z długimi białym płaszczami. Na widok nadchodzących gości, jeden z wartowników zadął w mały róg i na jego czysty głos odpowiedziano z góry trzema podobnymi nutami. Haldir pierwszy chwycił za drabinę, za nim Frodo i Legolas, a reszta poszła w ich ślady w dowolnym porządku. Frodo, pnąc się w górę, widział po drodze mnóstwo talanów. Wreszcie zatrzymał się bardzo wysoko na talanie tak ogromnym jak pokład okrętu- gotowym służyć za pałac ludziom na ziemi. Wszedł za Haldirem do owalnej sali, której środek przebijał potężny pień mallorna. Wnętrze wypełniało łagodne światło, a pod środkowym filarem, na dwóch fotelach z baldachimem z żywych gałęzi siedzieli tuż obok siebie Keleborn i Galadriela. Oboje byli poważni i piękni, nosili śnieżnobiałe szaty, emanowali wiedzą i doświadczeniem. Keleborn miał długie, jasne, srebrzyste włosy, jego pani zaś ciemnozłote. Otaczała ich liczna gromada elfów. Gdy Haldir wprowadził Froda, władca pozdrowił gościa w jego ojczystym języku. Każdego kolejno wchodzącego członka Drużyny Pierścienia witał uprzejmie po imieniu. Gdy zakończono powitania, Keleborn zapytał, dlaczego widzi przed sobą tylko ośmiu członków Drużyny Pierścienia, podczas gdy miało ich być dziewięciu. Odpowiedzi udzieliła Galadriela- Rada z Rivendell nie zmieniła postanowienia. Poprosiła więc, aby wyjawić jej los Gandalfa Szarego. Aragorn przypomniał ich tragedię w ciemnościach Morii. Elfy z okrutnym żalem i rozpaczą przyjęły tą złą nowinę. Obieżyświat, na prośbę Keleborna, opowiedział wszystko ze szczegółami. Gdy skończył swą historię, władca Lothlorien wspomniał nierozwagę krasnoludów i poddał wątpliwości drogę obraną przez Gandalfa. Galadriela przerwała mu jednak- broniąc tak decyzji Czarodzieja, jak i dawnej piękności podziemnego królestwa Khazad-dum. Pocieszony Gimli nazwał Lothlorien jeszcze piękniejszym, a Galadrielę klejnotem cenniejszym nad wszystkie skarby ziemi. Po chwili znów odezwała się Pani Galadrimów ostrzegając Drużynę, iż ich misja waży się na ostrzu sztyletu, a jeżeli zboczą choćby o włos, cała misja lec może w gruzach. Następnie zwróciła swoje przenikliwe spojrzenie na każdego z nich, zdając się zaglądać w ich serca. Wreszcie elfy życzyły im dobrej nocy i przyjaciele udali się na spoczynek- ku wielkiemu zadowoleniu hobbitów- na ziemi. Galadrimowie rozpostarli dla nich namiot wśród drzew nieopodal źródła. Rozmowa jednak się nie kleiła- każdy czuł, że został poddany próbie- że zaoferowano mu wybór między ciemnością w podróży, a czymś innym, pożądanym gorąco. Spędzili w Lothlorien kilka dni. Przez cały czas słońce świeciło jasno, choć czasami zdarzały się przelotne, ciepłe deszcze. Powietrze było chłodne i łagodne. Mieli wrażenie, że nie robią nic, tylko jedzą, piją, odpoczywają i przechadzają się wśród drzew. Wystarczało im to w zupełności. Keleborna i Galadrieli już nie widywali, z Galadrimami raczej nie mieli jak rozmawiać, gdyż niewielu z nich znało ich język. Elfowie układali treny żałobne o śmierci Gandalfa. Frodo jako pierwszy w Drużynie spróbował jak umiał wyrazić w słowach swój smutek, układając wiersz żałobny o Mithrandirze. Pewnego wieczoru Frodo i Sam spacerowali w przedwieczornym chłodzie, wspominając Gandalfa i wymieniając swoje spostrzeżenia o elfach z Lorien. Nagle zjawiła się przed nimi Galadriela, smukła, biała; która gestem wezwała ich do siebie i zaprowadziła ku południowym stokom wzgórza Karas Galadhon. Przez wysoki zielony żywopłot weszli do ukrytego wewnątrz ogrodu. Nie było tu drzew, leżał pod otwartym niebem. W ogrodzie, na podstawie wyrzeźbionej na kształt korony drzewa, stała srebrna misa, wielka, płytka; a obok niej srebrny dzban. Pani Galadrimów nalała do misy wodę z potoku i wyjaśniła, że jest to Zwierciadło Galadrieli i że przyprowadziła ich do niego, aby spojrzeli weń, jeśli mają ochotę. Zwierciadło mogło na rozkaz objawiać różne rzeczy, lub pokazywać to, co spoglądający pragnęli zobaczyć. Albo też, pozostawione sobie, ukazać inne wizje- pouczające, niezwykłe lub nieprzewidziane. Pierwszy nad wodnym lustrem nachylił się Samwise. Wpierw zobaczył tylko gwiazdy, ale po chwili pojawiła się wizja Froda z pobladłą twarzą, leżącego we śnie pod ogromnym, ponurym urwiskiem. Potem zobaczył siebie samego w mrocznym tunelu, pnącego się w górę po niezliczonych stopniach. Wreszcie ujrzał rodzinny Shire- padające drzewa, znikający młyn i zjawiający się w jego miejscu budynek z czerwonej cegły i wielkim kominem; rozkopaną uliczkę i Dziadunia opuszczającego Pagórek, pchającego taczkę z całym swym dobytkiem. W Samie wezbrał gniew i nagle bardzo zapragnął wrócić do domu. Galadriela przypomniała mu jednak, iż nie może wracać sam jeden, a wizja pokazana przez zwierciadło nie musi się ziścić. Hobbit podjął mężną decyzję, iż wróci do domu drogą okrężną- z Frodem albo w ogóle. W końcu Frodo zaglądnął do zwierciadła. Wpierw ujrzał krajobraz w półmroku- ponure góry na tle bladego nieba, długą szarą drogę i idącą po niej małą postać, przypominającą mu Gandalfa. Zanim jednak Powiernik Pierścienia zdążył krzyknąć, zorientował się, że nieznajomy ubrany jest w biel a nie w szarość, w ręku zaś trzyma białą różdżkę. Postać szła ze spuszczoną głową, twarzy nie można było dostrzec. Po chwili zniknęła. Na krótko Frodo dostrzegł Bilba niespokojnie biegającego tam i z powrotem po izdebce. Po tej wizji nastąpił ciąg scen, które, jak domyślał się hobbit, były fragmentami wielkiej historii. Wreszcie rozpoznał morze opętane burzą, a na tle zachodzącego krwawo słońca dostrzegł sylwetkę smukłego statku z poszarpanymi żaglami płynącego na zachód. Zobaczył szeroką rzekę i ludne miasto, później- białą, siedmiowieżową twierdzę z godłem białego drzewa. Nagle wszystko zniknęło i Frodo z westchnieniem już odsuwał się do tyłu, gdy niespodziewanie zwierciadło powlokło się nieprzeniknioną ciemnością- niczym pustka. W ciemnej czeluści ukazało się Oko, które rosło z każdą sekundą niemal wypełniając misę. Frodo nie mógł zdobyć się nawet na krzyk ani oderwać wzroku. Czujne i skupione poszukiwało go, a jego źrenica otwierała się w nicość. Pierścień Jedyny, zawieszony na łańcuszku, zaciążył mu jak ogromny kamień i pociągnął jego głowę w dół. Galadriela ostrzegła go, by nie dotykał wody i wizja nagle rozwiała się. Pani Galadrimów oświadczyła, iż wie, co zobaczył- że Czarny Władca ukazał się również jej myślom i że przenika jego zmysły w kwestiach elfów. Nie wie on, iż w Lothlorien przechowywany jest jeden z Trzech Pierścieni- Nenya, Diament. Galadriela przestrzega, iż wraz z końcem Jedynego skończy się władza Nenyi, a fala czasu zaleje i porwie Lothlorien. Na pytanie Froda, czego pragnie, odpowiedziała, iż elfy gotowe są wyrzec się wszystkiego niż poddać Sauronowi. Powiernik, ceniąc jej mądrość, piękność i odwagę, zaproponował, aby to ona przyjęła Jedyny. Pani Galadrimów otwarła swe serce i przyznała, iż gorąco pragnęła, by jej go ofiarowano; że od wielu lat czekała tej chwili- aż na miejscu Czarnego Władcy stanie królowa- piękna i straszna jak świt i noc; którą wszyscy kochaliby z rozpaczą. Podniosła ręce i od Pierścienia strzelił jasny blask, który rozświetlił jej postać. Wydała się nagle wysoka, piękna, straszna i godna czci. Gdy opuściła ręce, światło przygasło, Galadriela skurczyła się, zmalała i wróciła do swej dawnej postaci. Pani Lothlorien wyrzekła się wielkości, wybrała odejście na zachód i pozostanie Galadrielą- wytrzymała próbę. Po chwili milczenia Pani Złotego Lasu zachęciła ich, aby już wracali, skoro dokonano wyboru. Zanim jednak to uczynili, Frodo zadał jej pytanie- dlaczego jako Powiernik Pierścienia Jedynego nie może zobaczyć innych Pierścieni i poznać myśli tych, którzy je noszą. Odparła, iż dlatego, że nigdy nie próbował i przestrzegła, by nigdy tego nie robił, gdyż Pierścienie dają władzę nad miarę sił swego właściciela. Dodała jednak, że i tak nosząc trzykrotnie Jedyny na swym palcu zyskał bystrość wzroku i zobaczył Nenyę. Sam przyznał, iż widział tylko gwiazdę święcącą poprzez jej palce. Dodał też, iż wolałby, aby to ona wzięła Pierścień i przywróciła porządek w Śródziemiu, na co Pani Galadrimów odpowiedziała, że tak byłoby z początku, ale niestety na tym by się nie skończyło... |
|
| Wysłany: Czw 16:59, 12 Paź 2006 Temat postu: |
|
| Księga 2 rozdział 6
Lothlórien Aragorn w geście pożegnalnym zasalutował mieczem ku pamięci Gandalfa cytując swoje własne słowa: „Czyż ci nie powiedziałem: Jeżeli przestąpisz próg Morii, strzeż się !”Następnie wracając myślą do Drużyny dodał im otuchy słowami jednocześnie ponaglając do szybkiego marszu. Z miejsca, w którym się znajdowali był doskonale widoczny wydłużony staw – Jezioro Zwierciadlane, głębia Kheled – zaram. Drużyna zaczęła schodzić drogą spod bramy, prowadzącą do łąki na jeziorem oznaczoną samotnym głazem o płasko ściętym wierzchołku – był to Kamień Durina. Z miejsca położenia tego głazu Durin po raz pierwszy spojrzał w odmęty jeziora. Gimli, Frodo i Sam zbiegają w głąb doliny, aby podziwiać piękno Zwierciadła. Po powrocie Aragorn oznajmił Drużynie kierunek dalszego marszu – Lasy Lothlórien! Rozpoczynając marsz, Legolas spostrzegł, iż Sam i Frodo odstają znaczną odległością od pochodu. Alarmując Aragorna, wszyscy ocknąwszy się z własnych przemyśleń przypomnieli sobie o rannych! Aragorn z Boromirem ponieśli obu ku pobliskiej polance. Po opatrzeniu rozciętej głowy Sama, przyszła kolej na pomoc medyczną Frodowi, lecz Obieżyświat spotkał się ze stanowczym sprzeciwem rannego. Oglądając cudem żyjącego hobbita spostrzegł to, czego nigdy by się nie spodziewał….Frodo był ubrany w kolczugę z najwspanialszego kruszcu – mithrilu! Hobbit z całej walki z trollem wyniósł jedynie ogromnego sińca i kilka zadrapań. Posiliwszy się Drużyna ruszyła w dalszą drogę. Zapadła głęboka noc. Frodo maszerując wraz z Gimlim jako ostatni, po raz pierwszy od wyjścia z Morii zauważa migotliwe światełka jakoby oczu – oczu Golluma. Ich cichą wędrówkę zakończył donośny okrzyk Legolasa: „Lothlórien! Lothlórien! Dotarliśmy na skraj Złotego Lasu!”. Uradowani Legolas i Aragorna udzielają informacji reszcie Drużyny na temat Złotego Lasu, i przekonują sceptycznie nastawionego krasnoluda o dobru i piękności krainy, a następnie rozpoczynają drugą część swojej wędrówki po wyjściu z Khazad - dum, wkraczając do lasów. Szukając noclegu i schronienia przed ewentualnym pościgiem orków, Legolas wspina się na mallorn – olbrzymie drzewo osypane na wiosnę żółtym kwieciem. Niespodziewanie z korony mallorna odzywa się donośny rozkazujący krzyk: „Daro!”. Legolas błyskawicznie znalazł się powrotem na ziemi, szepcząc towarzyszom ostrzegawcze słowa: „Stójcie! Nie ruszać się i nie odzywać!” Zadarł głowę do góry wdając się w konwersacje z elfami „lokatorami” drzewa. Elfami okazali się Rumil, Orophin oraz Haldir, będący jednocześnie dowódcą „straży granicznej” Lothlórien. Frodo wraz z Legolasem zastają zaproszeni na taras znajdujący się w koronie. Po krótkim zapoznaniu Elfowie udzielili noclegu całej Drużynie. W nocy „ migotliwe światełka” zaalarmowały strażników, lecz nie odważyli się oni na walkę nie wiedząc, z kim lub, z czym mają do czynienia. Rankiem drużyna wraz z Haldirem przeprawiając się przez Celebrant, wyruszyła do stolicy Złotego Lasu. Gdy doszli do części Lorien zwanej Naith, czyli Klin Haldir rozkazał zawiązać oczy Gimliemu, lecz ten nie chcąc ugiąć się do tego polecenia rozstawił szeroko nogi, a renie oparł na toporze. Ostatecznie, aby to wyróżnienie nie było przykre dla krasnoluda, oczy całej kompani zostały zawiązane. Cały dzień Drużyna spędziła w marszu, aż owionął ich chłód wieczoru. Zatrzymali się wówczas na odpoczynek bez lęku przespali noc na ziemi. Rankiem ruszając w dalszą drogę Frodo uświadomił sobie, iż wyszli z lasu na pełne słońce. Nagle otoczył ich gwar elfich głosów. Był to duży oddział Elfów dążących ku północnej granicy. Haldir rozmawiając z przybyłymi odebrał rozkaz od władcy i królowej Galadrimów, pozwalający na zdjęcie opasek z oczu Drużynie. Uradowana z zaistniałej sytuacji kompania zaczęła się żywo rozglądać po okolicy. Przed nimi było widoczne wzgórze – Cerin Amroth, serce dawnego królestwa, które istniało tam przed wiekami. Wszyscy legli na pachnącej murawie podziwiając piękno tego jakże cudownego w swej prostocie i niesamowitego w swych barwach kraju. Wszędzie kwitły kwiaty: elanor i niphredil. Haldir zaproponował im wspinaczkę na Cerin Amroth, na co hobbici od razu przystali. Stamtąd na wszystkie strony świata rozciągał się piękny widok: na południu widoczny był pagórek uwieńczony mnóstwem ogromnych drzew, na wschodzie kraj spływał łagodnie ku srebrzystej wstędze Anduiny, lecz za Wielką Rzeką rozciągała się pustynna płaszczyzna, kończąca się na dalekim widnokręgu czarną, posępna ścianą. Haldir poinformował hobbitów, iż ta jałowa pustynia kończąca się czernią to ostęp Mrocznej Puszczy, w której środku na kamiennym wzgórzu stoi Dol Guldur…siedziba złych mocy. Po czym odwrócił się i zbiegł ze wzgórza. Frodo powoli idąc w ślad towarzyszy spotkał po drodze Aragorna trzymającego żółty pąk elanor. Był zamyślony a oczy jego promieniowały blaskiem. Frodo zrozumiał, że Aragorn widzi to, co wydarzyło się niegdyś na tym miejscu. Zapatrzony Elessar nagle głośno przemówił w języku elfów: „Arwen vanimelda, namarie!”. Ocknąwszy się z zadumy uśmiechnął się do Froda, i spokojnym głosem jakby tłumacząc swoje zamyślenia rzekł: „ Tu jest serce królestwa elfów na ziemi. Tu także zawsze przebywa moje serce.” Po czym wziął hobbita za rękę i razem zeszli do podnóża Cerin Amroth. Nigdy za życia nie mieli już tu powrócić... |
|
| Wysłany: Czw 16:58, 12 Paź 2006 Temat postu: |
|
| Księga 2 rozdział 5
Most w Khazad-dum Wstrząśnięta Drużyna Pierścienia spogląda na grób ostatniego krasnoludzkiego władcy Morii. Co spotkało jego i przybyłych do Khazad-dum krasnoludów? Odpowiedź na to pytanie daje zniszczona księga, którą znajduje Gandalf. To stara kronika krasnoludzka opisująca dzieje plemienia Balina od przybycia przed trzydziestu laty do Khazad-dum. Opisuje ona dokładnie krótkie (niespełna kilkuletnie) i tragiczne dzieje kolonii kransnoludzkiej oraz losy Balina zabitego strzałą orka nad Jeziorem Zwierciadlanym. Ale czas, który Gandalf poświęcił na przestudiowanie księgi trudno uznać za zmarnowany. Teraz już wie, że znajdują się w Sali Kronik – Mazarbul i który korytarz wybrać, by wydostać się z Morii... A jednak nie będzie to takie proste. Nagle rozlegają się głosy bębnów i rogów oraz grzmot setek maszerujących stóp. To orkowie! Drużyna znalazła się w pułapce tak samo jak przed laty osaczeni w tym samym miejscu kransnoludowie. Gandalf wychyla się na chwilę wypuszczając ognistą błyskawicę – w ich stronę zmierzają orkowie i olbrzymi jaskiniowy troll. Nowi obrońcy Mazarbul walczą dzielnie, ale ogromny zakuty w czarną zbroję ork zanim ginie z ręki Aragorna przekłuwa dzidą Froda. Śmiertelnie rannego hobbita bierze na ręce Obieżyświat, a cała Drużyna korzystając z okazji wymyka się bocznym korytarzem. Frodo jednak żyje – miał przecież na sobie kolczugę z mithrilu! Tymczasem po chwilowej nieobecności do Drużyny powraca Gandalf. Spotkał jakiegoś potężnego, równego sobie przeciwnika i wydaje się być niezwykle wyczerpany. Uciekający widzą przed sobą dziwny ogień, o którym orkowie mówili ghash. Brama Morii jest tuż tuż, ale trzeba przebiec jeszcze wąski most Khazad-dum. Grad strzał spada na uciekających, lecz na ich drodze czai się coś jeszcze gorszego. Nawet Gandalf wydaje się być przerażony, gdy mówi o Balrogu – przeciwniku, któremu jedynie on może stawić czoło. Gandalf osiąga swój cel. Balrog spada w otchłań Morii, ale w ostatniej chwili jego ognisty bicz owija się wokół nóg Czarodzieja. Gandalf krzyczy jeszcze: Uciekajcie, szaleńcy! po czym spada w otchłań w ślad za potworem... Drużyna jest wstrząśnieta... Pierwszy z osłupienia budzi się Aragorn, który wskazuje drogę ucieczki. Przy Wielkiej Bramie kryją się jeszcze orkowie, ale Aragorn zabija ich dowódcę i pozostali strażnicy uciekają bez walki. Drużyna przebiega wrota i znajduje się w Dolinie Dimrilla... Dopiero teraz do wszystkich dociera to, że właśnie byli świadkami śmierci Gandalfa. Nadchodzi czas rozpaczy... |
|
| Wysłany: Czw 16:58, 12 Paź 2006 Temat postu: |
|
| Księga 2 rozdział 4
Wędrówka w ciemnościach Wyczerpana, nieudaną próbą sforsowania przełęczy Caradhrasu, Drużyna zatrzymuje się na odpoczynek. Gandalf przypomina, że mimo chwilowej porażki cel wyprawy pozostał, podobnie jak jeszcze jedna droga, którą trzeba wykorzystać... kopalnie Morii. Budzi ona jednak duże obawy – nikt nie przebywał tam od lat, a przeżycia których doświadczyli Gandalf i Aragorn budzą grozę... Nie wiadomo też czy wciąż mieszkają tam krasnoludy pod wodzą Balina... Pojawia się wiele niewiadomych, ale tak naprawdę alternatywą dla tej drogi pozostaje jedynie odwrót do Rivendell, a tego nikt nie pragnie... Odpoczynek przerywa nagle Aragorn. Ten niezwykły odgłos wyjącego wichru to tak naprawdę wycie wargów, które nadciągnęły od zachodu, a to może oznaczać tylko jedno – pościg już jest na tropie Drużyny Pierścienia! I tak jest w istocie – obozowisko Drużyny szybko zostaje otoczone przez wilki, które tylko czekają na dogodną chwilę by zaatakować. Pierwszy atak zostaje jednak odparty dzięki Legolasowi, który zabija przywódcę wargów strzałem z łuku, ale to nie koniec. Kolejny jest dużo bardziej gwałtowny i niebezpieczny – wilków wciąż przybywa i obrona wydaje się beznadziejna do czasu, gdy Gandalf rzuca zaklęcie Naur an edraith ammen! Naur dan i ngaurhoth!, które zapala wszystko wokół i skutecznie odstrasza bestie... Drużyna z trudem odnajduje właściwą drogę i wychodzi z Hollinu, którego granicę znaczą pnie ostrokrzewów... Gandalf poleca odprawić kucyka (Billego), co przychodzi Samowi z wielkim żalem, a sam udaje się na poszukiwania ukrytych drzwi Morii. Poszukiwania z pozoru nic nie dają, ale gdy na skalną ścianę pada światło księżyca, oczom wszystkich ukazują się srebrzyste zarysy godła Durina, drzew Elfów Wysokiego Rodu i gwiazdy Feanora. Napis na wrotach głosi: „Drzwi Durina, Władcy Morii. Powiedz przyjacielu i wejdź”, co oznacza, że aby je otworzyć potrzeba hasła, a tego... Gandalf nie zna. Próbuje wielu znanych haseł, lecz drzwi pozostają zamknięte... Boromir tymczasem nieopatrznie rzuca kamień w wody jeziora u stóp Drzwi Durina, co budzi we Frodzie wiele złych przeczuć... Gandalf uświadamia sobie wreszcie, że hasło ma cały czas przed oczami. Gdy wypowiada Mellon, czyli słowo „przyjaciel” w języku elfów, Moria staje przed nim otworem. Nagle z jeziora wypełza macka i chwyta Froda za nogę – Drużyna ratuje Powiernika Pierścienia, ale potwór skutecznie blokuje drogę odwrotu. Drzwi Morii od strony Hollinu zostają zawalone drzewami i kamieniami... Gandalf mówi, że droga przez Morię zajmie trzy lub cztery dni i ostrzega przed piciem wody, którą spotkają po drodze... Tymczasem Frodo zauważa, że po ranie na Wichrowym Czubie jego zmysły się wyostrzyły i całkiem dobrze widzi w ciemnościach Morii. Dodatkowo niesiony Pierścień coraz bardziej zaczyna ciążyć... Czy dzieje się z nim coś złego? Droga przez Morię przebiega w zupełnej ciszy. Czasem słychać tylko szum podziemnych strumieni, a jednak Frodowi zdaje się, że słyszy coś jeszcze – odgłos bosych stóp podążających ich śladem. Tymczasem Gandalf gubi drogę i wędrowcy mają okazję do odpoczynku – z głównego korytarza schodzą do sali obok, gdzie znajdują otwór głębokiej studni. Pippin wrzuca kamień do środka, co bardzo gniewa czarodzieja. Po niespokojnie spędzonej nocy Drużyna rusza dalej i dociera do mieszkalnej części Morii. Gimli śpiewa pieśń krasnoludzką o czasach świetności Khazad-dum, a Gandalf zdradza, iż największym skarbem nie były zgromadzone tu niegdyś klejnoty, lecz niezwykle bogate złoża szlachetnego mithrilu, kruszcu cenniejszego niż złoto. Po kolejnym odpoczynku kompania rusza w kierunku Wielkiej Bramy, która – jak sądzi Gandalf – powinna znajdować się nie dalej niż dzień drogi. W drodze dostrzegają w jednym z korytarze blade światło i postanawiają skierować się właśnie tam. Promień pada na stół znajdujący się na środku sali. Gdy Drużyna Pierścienia podchodzi bliżej okazuje się, że znaleźli grobowiec. To grobowiec Balina, ostatniego władcy Morii... |
|
| Wysłany: Czw 16:57, 12 Paź 2006 Temat postu: |
|
| Księga 2 rozdział 3
Pierścień rusza na południe Merry i Pippin są oburzeni, że Sam został wybrany na towarzysza Froda i domagają się tego samego. Gandalf i hobbici rozmawiają o postanowieniach, które zapadły na naradzie pod przewodnictwem Elronda. Trwają przygotowania do wyprawy Froda, a z Rivendell wyruszyli już zwiadowcy, by nawiązać kontakt z potencjalnymi sprzymierzeńcami i wybadać czy Powiernikowi Pierścienia nie grozi niebezpieczeństwo ze strony Czarnych Jeźdźców. Ci bowiem – jak wyjaśnia Gandalf – nie zginęli w falach Bruinen, a jedynie stracili swoje ziemskie powłoki i konie. Gandalf oznajmia także Frodowi, że wyruszy na wyprawę wraz z nim, co ogromnie cieszy hobbita... Mijają dwa miesiące i do Rivendell powracają pierwsi posłańcy przynosząc pomyślne wieści. Nigdzie nie natrafiano na ślady obecności Upiorów Pierścienia, lecz Gandalf przestrzega, by nie wysnuwać z tego zbyt daleko idących wniosków. Nadchodzi jednak czas, gdy Frodo z Drużyną Pierścienia muszą opuścić Ostatni Przyjazny Dom. Elrond wyznacza Frodowi towarzyszy tej niebezpiecznej wyprawy, którymi są przedstawiciele wszystkich wolnych ludów Śródziemia: Gimli, Legolas, Aragorn, Boromir i hobbici. Przekuty zostaje złamany miecz Aragorna, który zostaje nazwany teraz Andurilem – Płomieniem Zachodu i ozdobiony siedmioma gwiazdami między księżycem a słońcem. Bilbo obdarowuje tymczasem Froda swoim mieczykiem Żądłem i niezwykle wytrzymałą kolczugą ze szlachetnego mithrilu. Na koniec Elrond udziela rad i wskazówek wszystkim towarzyszom Froda, przestrzegając przed niebezpieczeństwem i tym co mogą spotkać na swej drodze. Po tych słowach Drużyna wyrusza i znika w ciemnościach nocy... Przez pierwsze dwa tygodnie wędrowcom towarzyszy przenikliwe zimno i lodowaty wiatr. Pogoda zmienia się dopiero, gdy Drużyna dociera do granic Hollinu i w oddali dostrzega zaśnieżone szczyty Baraz, Zirak i Shathur. Gandalf oznajmia, że skierują się teraz ku Dolinie Dimrilla, która rozdziela Góry Mgliste na dwie czesci. Krótki wypoczynek w Hollinie przywraca siły wędrowcom, jednak Aragorn jest zaniepokojony. Jak mówi – bywał wielokrotnie w tych stronach, a teraz zauważył coś dziwnego, zupełny brak ptaków i zwierząt, a zamiast tego wyczuwalny lęk i napięcie. Czy znaczy to, że niebezpieczeństwo czai się całkiem blisko? Wydaje się, że tak bo nad obóz nadlatuje nagle stado krebainów z Dunlandu, ptasich szpiegów, zwykle nieobecnych w tych okolicach. Czy oznacza to, że Brama Czerwonego Rogu dokąd zmierzała Drużyna jest również pod obserwacją? Po naradzie Aragorn i Gandalf decydują się przeprowadzić swych towarzyszy przez góry. Gandalf wspomina coś o jeszcze jednej drodze, która jednak wzbudza grozę u samego Obieżyświata, więc Frodo cieszy się, że zdecydowano się jednak na pierwszy wariant. Przełęcze Caradhrasu szybko stają się strome i wąskie. Pełne śniegu góry najbardziej dziwią hobbitów, którzy widzą taki krajobraz po raz pierwszy. Jednak niespodziewanie silna zawieja śnieżna odbiera resztki sił całej Drużynie, trudno poruszać ku zaśnieżonemu szczytowi nieprzyjaznej góry. Czy ta zła pogoda to również dzieło Nieprzyjaciela lub jego sług? Ani miruvor ani ognisko wiele nie pomagają – Caradhras skupia wszystkie siły, by nie pozwolić Drużynie przejść... Nie ma innej rady – trzeba zawrócić. Co jednak czeka wędrowców na drugiej drodze, której obawiał się nawet Aragorn? |
|
| Wysłany: Czw 16:57, 12 Paź 2006 Temat postu: |
|
| Księga 2 rozdział 2
Narada u Elronda W następny dzień po uczcie Frodo czuje się wypoczęty i nareszcie w pełni zdrowy. Z radością spaceruje po Rivendell w towarzystwie Sama, gdy nagle dostrzega rozmawiających Gandalfa i Bilba. Za chwilę wszyscy słyszą dzwon - wezwanie na naradę u Elronda... Zaczyna się narada. Oprócz Bilba, Froda i Gandalfa biorą w niej udział: Aragorn, kransnolud Gloin i jego syn Gimli, elfowie (w tym Glorfindel, Erestor, Galdor z Szarej Przystani, Legolas z Mrocznej Puszczy ) oraz Boromir - syn Namiestnika Gondoru. Zaczyna przemawiać Gloin. Opowiada o tym jak trzydzieści lat wcześniej, ufni w swą potęgę kransnoludowie, powrócili do najsłynniejszego podziemnego królestwa - Morii. Niestety od jakiegoś czasu Balin, teraz władca Morii, nie daje stamtąd znaku życia... Natomiast rok temu do władcy krasnoludów, Daina, przybył wysłannik Saurona i oznajmił, że Czarny Władca pragnie pozyskać przyjaźń krasnoludów, a w zamian przekaże im trzy Pierścienie Władzy. Żądał by Dain przekazał mu informacje o hobbicie, który posiada jeden z Pierścieni Saurona... Dain odmówił, lecz dostrzegł groźbę ze strony wysłannika Mordoru... Po mowie krasnoluda głos zabiera Elrond. Mówi, że nie przypadkiem, przez nikogo nie wzywani, przedstawiciele wszystkich wolnych ras spotkali się w Rivendell, a ich obowiązkiem jest znaleźć sposób na przeciwstawienie się potędze Czarnego Władcy. Elf opowiada historię wykucia Pierścieni Władzy, a potem wielkiej bitwy na stokach Orodruiny: Ostatniego Sojuszu i armii Mordoru. Wtedy Sauron został pokonany, a Jedyny Pierścień stał się własnością Isildura, by potem doprowadzić go do zguby... Potem relację z sytuacji w Gondorze zdaje syn Namiestnika – Boromir, który opowiada jak oddziały Minas Tirith toczą nieustanne walki z odradzającą się potęgą Mordoru. Do Elronda przybył po radę, bo zarówno jemu jak i bratu przyśnił się dziwny sen, w których pojawiał się złamany miecz, Pierścień i niziołek...Wtedy Aragorn rzuca na stół złamany miecz, a Elrond mówi zebranym, że przed nimi stoi Isildura i Wódz Dunedainów, prawowity dziedzic tronu w Minas Tirith, a Bilbo opowiada zebranym całą i prawdziwą historię odnalezienia Pierścienia. Na końcu głos zabiera Gandalf, a to co mówi napawa wszystkich przerażeniem... Czarodziej mówi o swoich poszukiwaniach Golluma, studiach na pergaminami Minas Tirith, a jego opowieść na chwilę przerywa jedynie Legolas, by zawiadomić zebranych, że Gollum uciekł spod straży leśnych elfów. Gandalf kontynuuje swą opowieść, żałując poniewczasie swej decyzji by ominąć Shire i skierować się do Sarumana. Okazuje się, że ten potężny Czarodziej w Bieli zdradził wolne ludy Śródziemia i uległ potędze Czarnego Władcy, bądź też sam zapragnął wykorzystać potęgę Jedynego Pierścienia. Gdy nie udało mu się namówić Gandalfa do zdrady, uwięził go na szczycie wieży Isengardu. Z niewoli wybawił go orzeł, Gwaihir Władca Wichrów, który wykorzystując chwilę nieuwagi Sarumana, porwał Czarodzieja ze szczytu Orthanku i zaniósł go do Edoras. Niestety, w Rohanie nikt nie uwierzył w zdradę Sarumana, więc Gandalfowi pozwolono jedynie wybrać konia (Czarodziej wybrał najlepszego rumaka w całym kraju o imieniu Cienistogrzywy) i odjechać. Gdy Gandalf dotarł do Shire, Froda już tam nie było... przemierzał jednak jego szlak, lecz dopiero w Bree przekazano mu pierwsze pomyślne wieści – do hobbitów przyłączył się Obieżyświat. Gandalf czekał na Drużynę, na szczycie Amon Sul, lecz natknął się na Czarnych Jeźdźców i musiał ratować się ucieczką. Skierował się wtedy do Rivendell, by sprowadzić pomoc... Opowieść Gandalfa dobiegła końca. Teraz pora na decyzję co zrobić z Pierścieniem. Dać go na przechowanie Tomowi Bombadilowi, wysłać za Morze czy zniszczyć? W końcu decyduje Elrond– trzeba wybrać drogę najtrudniejszą – iść do serca Mordoru, by wrzucić Pierścień w płomienie Szczelin Zagłady. Zdumienie i podziw zebranych wywołuje deklaracja Bilba, który czuje się zobowiązany dokończyć sprawę Pierścienia, skoro przez niego został odnaleziony... Ale odpowiedzialność czuje też Frodo, który – zaskakując samego siebie – oświadcza, że to na niego przypada ten obowiązek. Pójdzie do serca mrocznej krainy Mordor, by wypełnić swoje przeznaczenie do końca... |
|
| Wysłany: Czw 16:57, 12 Paź 2006 Temat postu: |
|
| Księga 2 rozdział 1
Wiele spotkań Frodo budzi się w wygodnym łóżku - czy wszystko co przytrafiło mu się do tej pory były jedynie snem? Na pytanie zadane samemu sobie odpowiada znajomy głos Gandalfa - Frodo jest w domu Elronda w Rivendell, a jego towarzysze są cali i bezpieczni. Frodo domaga się wyjaśnień co wydarzyło się na brodzie Bruinen, a także co działo się z Gandalfem, lecz czarodziej mówi, że póki co najważniejszy jest odpoczynek. Wyjawia jednak zdumionemu hobbitowi, że Aragorn jest potomkiem królów zza Morza. Sam Frodo czuje się już lepiej, zranione bok i bark wydają się być wyleczone dzięki pomocy Elronda. Jeszcze kilka dni i hobbit będzie zupełnie zdrowy. Gandalf tłumaczy mu, że został zraniony nożem Morgulu, którego ostrze zostaje w ranie i niejeden człowiek na jego miejscu nie przeżyłby takiej przygody. Tym razem Czarni Jeźdźcy chybili o włos i nie zranili serca... Gandalf wspomina też, że Czarny Władca ponownie urósł w potęgę i zagraża wszystkim krainom Śródziemia. Rivendell jest bezpieczne, ale do czasu... Gandalf przygląda się uważnie hobbitowi i dostrzega coś niepokojącego. Frodo pozornie wygląda na zdrowego, lecz uwagę czarodzieja zwraca pewna niezauważalna zmian, jakby przezroczystość ciała... Głośno mówi jednak, że hobbit wygląda znakomicie i opowie mu teraz co wydarzyło się nad Bruinen. Gdy Frodo zaczął uciekać Czarni Jeźdźcy rzucili się za nim pogoń, a jego przyjaciele zostali z tyłu. Gdy nadeszła fala, Drużyna z rozpalonymi gałęziami w dłoniach rzuciła się na Jeźdźców, których przerażone konie poniosły wprost do wzburzonej wody. Gdy wielka woda minęła towarzysze Froda znaleźli go, leżącego na drugim brzegu Bruinen, nieprzytomnego, ze złamanym mieczem... Rzekę wzburzył Elrond, a Gandalf nadał falom kształty białych wierzchowców i rycerzy. Nieprzyjaciel został tym razem przepędzony. Po krótkim śnie Frodo budzi się ponownie i w tym momencie do pokoju wchodzi Sam. Cieszy się, jego pan wygląda zdrowo, a jego ręka jest już ciepła. Sprowadza Froda na dół do reszty towarzyszy, którzy z radością witają hobbita. Zaczyna się wspaniała uczta w wielkiej sali domu Elronda. Tam Frodo poznaje Gloina, jednego z krasnoludow z drużyny Thorina Dębowej tarczy - wymieniają nawzajem grzeczności, lecz żaden z nich nie wyjawia powodów, dla których znalazł się w progach Ostatniego Przyjaznego Domu. Po uczcie Frodo przechodząc do innej sali spotyka Bilba, który z radością wita dawno nie widzianego krewniaka. Bilbo prosi Froda by ten pokazał mu Pierścień. Ten z wahaniem spełnia prośbę, ale ze zdumieniem widzi nie wuja, ale małą istotę pożądającą jego skarbu... Po chwili oboje zdają sobie sprawę z działania złego czaru Pierścienia... Pojawia się wreszcie Dunadan, przyjaciel Bilba, którym okazuje się być... Obieżyświat. Dunadan, jego imię w języku elfów, oznacza Numenoryjczyka i pod tym imieniem znany jest w Rivendell. Ułożona przez Bilba (z pomocą Aragorna) pieśń zyskuje aplauz zgromadzonych. Gdy Frodo i Bilbo opuszczają zebranych dom Elronda wciąż rozbrzmiewa pieśnią i muzyką. Pora jednak na odpoczynek, przecież jutro odbędzie się bardzo ważna narada... |
|
| Wysłany: Czw 16:53, 12 Paź 2006 Temat postu: |
|
| Księga 1 rozdział 12
Bieg do brodu Frodo leży przy ognisku wciąż zaciskając w dłoni Pierścień. Jego pierwsze pytanie dotyczy króla Upiorów Pierścienia, którego zobaczył, gdy stał się niewidzialny dla swych towarzyszy. Ci jednak niczego nie widzieli prócz przerażających cieni. Sam zauważył tylko zniknięcie hobbita, a potem słyszeli tylko jego głos wypowiadający niezrozumiałe słowa. Nikt nie wie dlaczego Czarni Jeźdźcy wycofali się tak samo nagle jak się pojawili. Aragorn jest wstrząśnięty relacją Froda. Domyśla się, że rana zadana hobbitowi jest bardzo poważna, a może nawet śmiertelna i Upiory Pierścienia powrócą kolejnej nocy. Przynosi też znaleziony oręż, którym zraniono Powiernika Pierścienia - jego ostrze znika w świetle dnia. Czy Obieżyświat zdoła wyleczyć ranę zadaną bronią Nieprzyjaciela? Czy liście leczniczego athelasu wystarczą by tego dokonać? Jedno jest pewne - Drużyna Pierścienia musi jak najszybciej opuścić Wichrowy Czub. Skoro nie był tu bezpieczny sam Gandalf to oni tym bardziej. Wędrowcy zmierzają skrótami do Rivendell, ale zdają się być bardzo zmęczeni i przygnębieni. Wreszcie po pięciu dniach wędrówki docierają do rzeki Hoarwell. Muszą powrócić na gościniec, by dotrzeć do Ostatniego Mostu, a potem do Bruinen - rzeki w dolinie Rivendell. Mijają dni, a wciąż nie widać końca ich wędrówki. Tymczasem stan Froda stale się pogarsza, rana z wyglądu niewielka staje się coraz bardziej dokuczliwa. Wędrowcy docierają do polany, na której znajdują się trzy skamieniałe trolle. Frodo wspomina przygodę Bilba, kiedy to Gandalf wywiódł w pole owe trolle ratując krasnoludy i hobbita. Niestety, ze skarbów trolli nie zostało już nic- Bilbo rozdał wszystko uważając, że dóbr pochodzących z łupów nie można wykorzystywać dla własnych korzyści. Drużyna wraca na gościniec. Nagle wszyscy słyszą tętent konia i odgłos dzwoneczków - na szczęście nie jest to Czarny Jeździec, ale elf Glorfindel z Rivendell, przyjaciel Aragorna. Okazuje się, że został wysłany przez Elronda, by odszukać Froda i uchronić go przed sługami Nieprzyjaciela. Elf przynosi niepokojące wieści - spotkał po drodze Czarnych Jeźdźców, a Gandalf wciąż nie dotarł do Rivendell. Proponuje czym prędzej ruszyć w dalszą drogę gościńcem, lecz jest zaniepokojony raną Froda - nie potrafi jej uleczyć. Wędrowcy podróżują teraz prawie bez odpoczynku, by jak najszybciej dotrzeć do brodu na Briunen. Tymczasem elf wyczuwa, że Nieprzyjaciel jest już coraz bliżej... Tak, Czarni Jeźdźcy zastawili przy brodzie pułapkę. Tym razem jest ich dziewięciu i są już pewni zwycięstwa. W ślad za Frodem, jadącym na koniu Glorfindela, przeprawiają się brodem na drugi brzeg. Nagle w zlęknionym i zmęczonym hobbicie rodzi się odwaga i siła. Z mieczem uniesionym w górę rzuca w stronę Jeźdźców: - Klnę się na Elbereth, na Luthien najpiękniejszą, że nigdy nie dostaniecie ani Pierścienia, ani mnie . Wtedy też, gdy los Froda zdawał się przesądzony, staje się cud. Wody rzeki Bruinen rosną w ogromny wodospad, który z hukiem spada na Czarnych Jeźdźców. Drużyna Pierścienia jest uratowana. W tym samym momencie Frodo spada z konia i traci przytomność... |
|
| Wysłany: Czw 16:53, 12 Paź 2006 Temat postu: |
|
| Księga 1 rozdział 11
Ostrze w ciemnościach Hobbici spokojnie śpią w gospodzie "Pod Rozbrykanym Kucykiem", a w Bucklandzie - w niedoszłej siedzibie Froda - Grubas Bolger wciąż nie może zasnąć, jakby wyczuwając zbliżające się niebezpieczeństwo. Na ścieżce prowadzącej do domu dostrzega trzech Czarnych Jeźdźców - jest przerażony, szybko zamyka drzwi, ale nie na wiele się to zdaje. Słudzy Mordoru szybko je forsują i wpadają do środka. Tam jednak już nikogo nie ma! Za to w okolicy słychać róg i nawoływania hobbitów z całej okolicy do broni. Słysząc ten alarm czarne postacie uciekają mając już pewność, że w bucklandzkim domu nie ma już Pierścienia ani jego właściciela. Wczesnym rankiem Obieżyświat budzi śpiących w saloniku hobbitów i pokazuje im sypialnię. Widok jest niesamowity - wyłamane okiennice i pościel w strzępach są najlepszym dowodem nocnej wizyty nieproszonych gości. Gdyby hobbici tutaj spędzili ostatnią nocą byliby już martwi! Barliman jest zrozpaczony - nigdy wcześniej nic podobnego nie wydarzyło się w jego gospodzie. Co więcej w stajni nie ma kuców, ktoś je wypuścił ostatniej nocy! Teraz hobbici będą musieli aż do Rivendell dźwigać cały prowiant i ekwipunek na własnych plecach. Niestety nikt w Bree nie chce sprzedać nawet jednego kuca, nikt za wyjątkiem Billa Ferny'ego, który żąda potrójnej ceny. W końcu hobbici i Aragorn wyruszają z Bree, śledzeni przez dziesiątki ciekawych oczu. Wkrótce zbaczają z gościńca na ścieżki wyznaczone przez Obieżyświata. Droga nie jest już tak wygodna, ale z pewnością bezpieczniejsza, szczególnie w towarzystwie Strażnika. Dopiero piątego dnia wędrówki widzą przed sobą Wichrowy Czub, gdzie jak sądzą mogą spotkać Gandalfa lub znaleźć jakieś wieści od niego. Po drodze mijają wzgórza z ruinami starożytnych budowli, ale Aragorn uspokaja Merry'ego - nie ma tu kurhanów. Opowiada też, że na szczycie Wichrowego Czuba znajdują się resztki wieży strażniczej Amon Sul, skąd niegdyś Elendil wypatrywał samego Gil-galada. Niespodziewanie Sam zaczyna recytować fragment ballady o Gil-galadzie, który nauczył go Bilbo. Wędrowcy wreszcie docierają na Wichrowy Czub. Sam i Pippin zostają w niewielkiej kotlinie przed szczytem, by pilnować bagaży, a reszta idzie na górę. Na szczycie zgodnie ze słowami Aragorna znajdują pozostałości wieży strażniczej. Co dziwne - wokoło widać jakby ślady pożaru, lecz brak jakiegokolwiek znaku od Gandalfa. Strażnik dostrzega jednak coś niezwykłego - biały kamyk na innych, poczerniałych od ognia. Na jego spodzie widać wyraźne znaki: kreskę, kropkę i trzy kreski. Podejrzewa, że to runa "G" - znak od Czarodzieja i oznacza, że był on tutaj trzy dni wcześniej. Wszyscy przypominają sobie błyski, które widzieli wtedy z oddali. Czy Gandalf został napadnięty? A jeżeli tak to jaki był wynik tego pojedynku? Oznacza to, że drużyna musi jak najszybciej ruszyć do Rivendell! Nagle Frodo dostrzega ze szczytu pięć punktów, które z różnych stron kierują się w stronę wzgórza. Aragorn ma jak najgorsze przeczucia - to mogą być tylko Czarni Jeźdźcy. Cała trójka wycofuje się do kotlinki, gdzie zostawili wcześniej towarzyszy. Tam postanawiają zostać na noc i rozpalić ogień - póki co, to najlepsze miejsce, by obronić się przed ewentualnym atakiem Nieprzyjaciela. Wieczorem hobbici słuchają opowieści Aragorna o Berenie i Luthien. Nagle wszyscy jednocześnie dostrzegają czarny kształt, a Merry mówi, że zobaczył więcej czarnych sylwetek sunących po zboczu. Obieżyświat spodziewa się najgorszego - ataku Czarnych Jeźdźców. Każe obrócić się wszystkim plecami do ogniska - Czarni już suną w ich stronę! Hobbici są przerażeni, a Frodo pała niepowstrzymaną chęcią by użyć Pierścienia. Bezwiednie wsuwa Pierścień na palec i nagle dostrzega Upiory Pierścienia niezwykle wyraźnie. Oni także sprawiają wrażenie jakby lepiej widzieli hobbita. Jeden z nich z nich jest wyższy od pozostałych i ma na hełmie koronę. Z mieczem i sztyletem w rękach rusza wprost na hobbita. Frodo pada na ziemię słysząc jedynie swój głos wołający O Elbereth! Gilthoniel! Czuje też przerażający ból w lewym ramieniu. Widzi jeszcze tylko nadbiegającego Aragorna i ostatkiem woli zsuwa Pierścień z palca... |
|
| Wysłany: Czw 16:53, 12 Paź 2006 Temat postu: |
|
| Księga 1 rozdział 10
Obieżyświat Po niezbyt udanym wieczorze Frodo, Pippin i Sam wracają do wynajętego saloniku. Tu czeka już na nich nieproszony gość - Obieżyświat. Przypomina Frodowi, że ten obiecał mu rozmowę na osobności - obiecuje wyjawić coś ważnego, lecz w zamian żąda nagrody. Zaniepokojony Frodo myśli o pieniądzach, lecz ten pragnie jedynie... towarzyszyć hobbitom w dalszej podróży. To budzi jednak jeszcze większy niepokój i nieufność hobbita, który nic nie obiecuje i uzależnia spełnienie tego warunku od tego co ma do powiedzenia Strażnik. Okazuje się, że to... Obieżyświat był tajemniczą postacią, która przemknęła przez bramę Bree tuż za hobbitami. Wreszcie mówi, że szuka Froda Bagginsa i sekretnej rzeczy, którą ten wywozi z Shire, a także ostrzega przed Czarnymi Jeźdźcami, którzy ostatnio przejeżdżali przez Bree. Wyjaśnia się kim był szyderczo uśmiechnięty człowiek z gospody - to Bill Ferny, który gotów jest zdradzić każdego, o ile tylko przyniesie mu to jakikolwiek zysk. Niewykluczone, że współpracuje on ze sługami Nieprzyjaciela. Obieżyświat ponownie oferuje Frodowi swe usługi jako przewodnik w dalszej drodze do Rivendell, ale ten wciąż jest nieufny. Rozmowę przerywa wejście Barlimana Butterbura i... Obieżyświat kryje się w ciemnym kącie pokoju. Butterbur przeprasza za coś o czymś zapomniał. Wyjaśnia, że ktoś wspomniał mu hobbitach, którzy przyjadą z Shire oraz o tym, że jeden z nich - Baggins - będzie podróżował pod przybranym nazwiskiem Underhill. Okazuje się, że tym kimś był Gandalf, który zostawił w rękach Barlimana list do Froda! Jednak karczmarz zamiast wysłać list przez gońca do Shire włożył go do szuflady i zapomniał aż do tego dnia. Butterbur mówi też, że "jacyś czarni" pytali w Bree o Bagginsa, zaś Obieżyświat chciał się dostać do ich pokoju jeszcze przed kolacją. Na dźwięk swego imienia Obieżyświat ujawnia się i wypomina oberżyście, że wtedy hobbici uniknęliby wielu kłopotów. Czarni Jeźdźcy przybyli z Mordoru jako posłańcy Cienia ze Wschodu - te słowa Obieżyświata budzą grozę zebranych, lecz mimo strachu Barliman nadal chce pomóc Frodowi. Nagle wszyscy przypominają sobie o Merrym - nie ma go w pokoju. Oberżysta obiecuje wysłać Noba na poszukiwanie hobbita. Tymczasem Frodo otwiera list od Gandalfa. Czarodziej wskazuje mu najbliższy cel podróży - Rivendell, a także poleca usługi swojego przyjaciela - Obieżyświata. Zdradza też prawdziwe imię Obieżyświata - Aragorn oraz przytacza tajemniczy wiersz: Nie każde złoto jasno błyszczy, Nie każdy błądzi, kto wędruje, Nie każdą siłę starość zniszczy. Korzeni w głębi lód nie skuj, Z popiołów strzelą znów ogniska, I mrok rozświetlą błyskawice. Złamany miecz swą moc odzyska, Król tułacz wróci na stolicę. Hobbici wreszcie przekonują się, że Strażnik mówi prawdę i zgadzają się, aby został ich przewodnikim. Aragorn proponuje wyruszyć następnego dnia i skierować się na Wichrowy Czub - wzgórze w połowie drogi do Rivendell. Wszyscy niepokoją się tajemniczym zaginięciem Gandalfa. Czy wpadł w ręce Nieprzyjaciela? Nagle do izby wpada Merry - opowiada jak znalazł w Bree Czarnych Jeźdźców i jak starał się ich wyśledzić, a także o tym jak po ich ataku stracił przytomność i znalazł go Nob. Wszyscy spodziewają się ataku Jeźdźców i barykadują się w saloniku gospody "Pod Rozbrykanym Kucykiem". Czy atak faktycznie nastąpi? Pewne jest, że hobbici nie są już nigdzie bezpieczni... |
|
| Wysłany: Czw 16:50, 12 Paź 2006 Temat postu: |
|
| Księga 1 rozdział 9
"Pod Rozbrykanym Kucykiem" Drużyna nareszcie dociera do Bree, największej osady w kraju o tej samej nazwie, gdzie żyją obok siebie ludzie i hobbici. Na skrzyżowaniu gościńca i Zielonej Ścieżki znajduje się Zachodnia Brama, która prowadzi do samego miasteczka. Jej strażnik przepytuje hobbitów kim są i skąd jadą. Nie jest nastawiony do podróżnych zbyt przyjaźnie, ale uzyskane odpowiedzi najwyraźniej go zadowalają, bo pozwala im wjechać do środka. Nikt nie widzi, że w międzyczasie jakaś ciemna postać przeskakuje bramę i znika w uliczkach Bree. W drodze do gospody wszystko wydaje się hobbitom duże i dziwne, robi to szczególne wrażenie na Samie Gamgee. Chwila namysłu i kompania wkracza do gospody Barlimana Butterbura "Pod Rozbrykanym Kucykiem". Tam wita ich sam gospodarz, który - jak się wydaje - jest znacznie mniej zdziwiony niż powinien. Chce sobie coś przypomnieć, lecz bezskutecznie. Barliman oferuje im hobbicki salonik na parterze z okrągłymi oknami. Frodo i pozostali przyjmują ofertę z radością - nareszcie mogą się umyć i zjeść ciepłą kolację. Po posiłku Frodo, Pippin i Sam postanawiają przyłączyć się do towarzystwa w głównej sali gospody. Merry postanawia zostać w pokoju. W gospodzie jest tego wieczora nadzwyczaj tłoczno. Dużą salę wypełniają licznie zgromadzeni: ludzie, hobbici, krasnoludy oraz tajemnicze postacie kryjące się po kątach. Pośród gwaru głosów słychać niepokojące wieści o wydarzeniach na południu, ale prawdziwymi duszami towarzystwa okazują się Sam i Pippin, którzy opowiadają zabawne historyjki z Shire. Tymczasem Frodo zauważa, skrytego w cieniu, nieznajomego, który z uwagą przysłuchuje się tym opowieściom i badawczo przygląda się hobbitom. Na pytanie Froda kim jest ta postać - Barliman odpowiada, że to jeden z tajemniczych wędrowców zwanych Strażnikami. Nie zna jego prawdziwego imienia, a jedynie przezwisko pod jakim znają go w Bree - Obieżyświat. Obcy najwyraźniej dostrzega zainteresowanie Froda, bo po chwili zaprasza hobbita do swojego stolika. Przedstawia się i ostrzega, by Pippin i Sam byli nieco mniej rozmowni, bo jak mówi - w gospodzie nie brakuje dziwnych postaci, którym nie można zaufać. Nagle Frodo z przerażeniem słyszy, że Pippin zaczyna opowiadać o ostatnim przyjęciu urodzinowym Bilba. Czy ktoś z obecnych skojarzy jego i nazwisko Baggins? Czy Pippin powie zbyt wiele i wszyscy dowiedzą się o Pierścieniu? Obieżyświat jest również zaniepokojony takim obrotem sprawy - błaga Froda by coś zrobił. Frodo nie namyślając się wiele wskakuje na stół... i nie wiedząc co powiedzieć, zaczyna dziękować wszystkim za miłe przyjęcie. Pokusa użycia Pierścienia jest teraz wyjątkowo silna... Hobbit zaczyna śpiewać piosenkę o Człowieku z Księżyca. Piosenka tak podoba się zebranym, że Frodo szybko zapomina o ostrożności... Rozweselony potyka się, spada ze stołu i ku niewyobrażalnemu zdumieniu zebranych znika. Wszyscy są zaskoczeniu i przestraszeni - wszyscy oprócz smagłego mężczyzny, który cały czas szyderczo się uśmiechał. Wkrótce on i jego dwaj towarzysze opuszczają gospodę. Nie wróży to niczego dobrego. Obieżyświat jest mocno zaniepokojony całym zdarzeniem. Gdy znów widzi Froda uświadamia mu jak wielkie zrobił głupstwo. Co więcej zwraca się do niego używając nazwiska Baggins i prosi o spotkanie w cztery oczy. To jednak nie koniec niespodzianek - Barliman Butterbur również prosi o podobne spotkanie, bo jak mówi przypomniało mu się coś bardzo ważnego. Czy Obieżyświat lub Barliman mogą mieć wrogie zamiary? Czy powodzenie misji Froda stanęło właśnie pod znakiem zapytania? |
|